آیاتابه حال دربیابان حادثه هاتنها رها شده ای...؟؟؟ آیا درطوفان حرف ها بی یاور مانده ای...؟؟؟ آیا در شب تاریک نفرت هاتنها مانده ای ...؟؟؟ای کاش هیچ کدام ازاینها راتجربه نکرده باشی ... ثانیه های بی کسی خیلی دیر میگذرند . روزهای تنهایی وساعت های اشک وآه ولحظه های بی همدردی مثل آتش به تمام وجود انسان سرایت میکنند ...و گلخانه ی کوچک احساس را به خاکستر مبدل میسازندباید بار سفر بست باید ازاین برهوت مهر و عاطفه رفت ...باید ازاین خشکسالی مهر وامید فرار کرد...باید روز های نفرت زده وزرد را ترک کرد ...باید به شهر خیال وآرزو هجرت کرد...باید روزهای سرد وزمستانی را به سمت بهار وتازگی کوچاند...زندگی خالی از محبت ولبخند برای روح های سرشار از رنج وتنهایی مرگ آور است ...

سخت در پیکارم با آنچه که هستم وآنچه که میخواهم باشم . پراز زخم ها وکینه هایی هستم که آرام آرام سر باز میکنند.درونم تاریک تر تمام شبهاست وسخت تر از تمام سنگ هاست...

خسته ام ودر گیر فراموش کردن... مشغول از یاد بردن ...میجنگم باخاطراتی که نباید باشندوپریشانم از بی کسی باید همه را پشت سر بگذارم تا بتوانم همان آفتاب باشم برای کسانی که مرا اینگونه کردند ...